Метка: Кумитаи иҷроияи ҲХДТ дар Кӯҳистони Мастчоҳ

Мақола: Дар миёни иду ҷашноварҳои миллии мардуми шарифи Тоҷикистон яке аз ҷашнвораҳои муҳими  таърихӣ ин Рӯзи Ваҳдати миллӣ мебошад, ки ҳамасола дар кишвар бо шукӯҳу шаҳомати хоса таҷлил карда мешавад. Ин руйдоди таърихи ҳанӯз 25- сол пеш дар таърихи 27-июни соли 1997 иттифоқ афтод ва ба оташи ҷанги хонумонсӯзи тоҷикон оби сард рехту умеди миллатро барои зиндагӣ дар ин диёри пурфайзи аҷдоди зинда кард.  

То фаро расидани таҷлили 25-умин солгарди ҷашни муҳим ва таъирихи барои миллати тоҷик яъне Рӯзи Ваҳдати миллӣ рӯзҳои башумор мондааст. Самараи ваҳдату ҳамдигарфаҳмӣ ва баҳамоии миллати тоҷик буд, ки давлати ҷавони мо зери Роҳбарии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар як марҳилаи басо душвори таъирихӣ ё ба қавли дигар дар вартаи нобуди пас аз ҳазор соли барҳамхурии давлати Сомониён эҳё гардид. Яъне аз замони  ба ҳам омадани се шохаи муҳим ва ҳамдигарфаҳмии миллат зина ба зина давлати навини тоҷик рушд кард.  Ин ҳам бошад Сулҳ, Ваҳдат ва Истиқлолият. Ин се шоха аз зумраи неъматҳои бебаҳоеанд, ки на ҳар миллату давлат онҳоро ба осони ба даст меораду пос медорад. Сояи неъмати ваҳдату суботаст, ки давлати мо дар давоми 30-соли соҳибистиқлолӣ ва 25-соли ҳамдигарфаҳмию ваҳдат ба дастовардҳое бузурге ноил шуд, ки чунин дастовардҳо дар 70-соли замони Шӯравӣ ба даст наомада буданд. Аз ҷиҳати ободонию бунёдкорӣ, кишоварзӣ, илму маориф, саноат ва дигар равандҳои муҳими ҳаёти ҷомеа ба таври назаррас рушду тараққӣ кард.  Инак ҳамаи душвориҳо паси сар шудаву   ин созишномаи истиқрори сулҳ ва ризояти миллӣ 25-сола шуд.  Неъматҳои сулҳу ваҳдатва истиқлолият дар Тоҷикистон хеле зиёданд, ки наметавон онҳоро дар як матлаб ғунҷоиш дод, аммо мухтасаран таъкид бояд кард, ки фазои сулҳу оромӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, озодӣ, таъмини ҳуқуқҳои шаҳрвандон ҳимояи марзи давлат аз газандҳои бегона, рушди соҳаҳои хоҷагии халқ аз зумраи муҳмитарин дастовардҳои ваҳдати миллӣ мебошанд, ки имрӯз дар фазои мамлакат баръало эҳсос мешаванд. Аксар бузургсолон хуб дар ёд доранд, ки дар замони ҷанги шаҳрвандӣ чи машаққатҳоеро паси сар кардаанд. Дар бисёр ҳолат бузургсолон мегуянд, ки насли зодаи истиқлол басо хушбахтанд. Зеро, дар замони даргириҳои дохилӣ ҳеҷ имконияти шароити зарури набуд ба ҷуз ваҳшату хиёнат. Аммо тимрӯз насли ҷавон дар фазои амну осоиш ба сар мебарад ва тамоми шароити зарури барои таълиму тадрису кор муҳайёст. Имрӯз дар бузургтарин шоҳроҳҳои кишвар нақбҳо боз шудааст, ки сокинони мамлкат дар тамоми фасли сол дур аз хатару хавф сафар мекунанд. Сар карда аз пайтахти кишвар то дурдасттарин шаҳру навоҳии мамлкат корҳои ободонию созандагию сомон гирифтааст, ки гуёи мардуми сулҳхоҳу раъиятпарварии Роҳбари он мебошад. Ваҳдат-кафили осоиши мардумон буда, илҳомбахши сулҳу дӯстӣ ва рафоқату ҳамдигарфаҳми мебошад. Дар баробари гуфтаҳои боло як нуқтаро зикр кардан ба мавридаст, ки 25-сола умри ваҳдати мо дар назди таърих чандон тулони нест, аммо номи ваҳдат ва рафтори ваҳдаофарандаи миллати тоҷик дар ин муддати начандон тулони дар назди таъриху миллати сайёра басо овозадору таърихӣ гаштааст. Кишвари мо дар як ҷанги басо пеҷ дар печу хунин бо мурури замон ва мудрияти дурусти Роҳбари давлат ба як кишҳвари амну ором ва ободу назаррабо табдил шуд. Ҳамин нигоҳу рафтори сулҳпарваронаи миллати тоҷик як мактаби сулҳро дар таърихи башарияти рақам зад , ки ҳатто имрӯз ҳам баъзе кишварҳои хориҷ аз ваҳдату ба ҳамойии миллати тоҷик ангушти ҳайрат газида, онро ҳамчун дарси сулҳу мактабӣ намуанавии ваҳдат унвон мекунанд. Дар баробари дастовардҳои дохили ташабуссҳои байналмиллали Тоҷикистон зери Роҳбарии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон басо шоистаи таҳсин мебошанд. Ба хусус ташаббусҳои мамлкати мо доир ба “Даҳсолаи байналмилаии амал об барои рушди устувор” ки диққати аҳли башарро ҷалб кардааст. Бо ҷои хулоса Ваҳдат- кафили осоиши мардумон, омили ба ҳамомадани миллату давлат ва равшаннамаои имрузу фардои дурахшон мебошад. Пояда бод Ваҳдатат Тоҷикистони азизам! .

        Ҳоҷизода Саидвоҳид

     Мудири шуъбаи таблиғот ва иттилооти  

    КИ ҲХДТ дар Кӯҳистони Мастчоҳ

    (ё худ назаре ба  мухолифини бемантиқ)

Дар гузаштаву имрӯз собит шудааст, ки ҳар давлат дар баробари рушду нумуъ ва пешрафт ба худ мухолиф низ дорад. Ин мухолифатҳо ҳамеша ба зиёни ин ё он миллат анҷомидааст.  Яъне: боиси фалокат бадбахти ва хунрезиҳо гардидааст. (дар ин росто кишвари ҳамҷавори мо Афғонистон мисоли равшан мебошад.)

Тоҷикистони азизи мо, ки 30-сол пеш ва баъди ҳазорсол пошхӯрии давлати Сомониён  Истиқлолият ба даст овардааст,  рушду нумуъи хуб дорад. Алакай дар ин 30-сол зери Роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдат миллӣ Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар арсаи байналмилалӣ ба як кишвари амну рӯ ба тараққӣ шинохта шудааст. Аммо дар баробари ин чун гуфтем ҳар як давлат мухолифи худро низ дорад. Агар интиқодгарони дилхоҳ давлат дар қарни гузашта, бо мушаққат ҳарфи худро ба гуши мардум мерасониданд, вале имрӯз бо ба вуҷуд омадани шабакаҳои гуногуни иҷтимои як андоза роҳи ин магасҳои сари партовгоҳро осон кардааст.

Ҳамагон огаҳем, ки имрӯзҳо дар саросари ҷаҳон вуҷуди гуруҳҳои ифрортиву худхоҳ зиёдшудаву осори ҷангу хушунати онҳо на танҳо Тоҷикистон, балки ҷомеаи ҷаҳониро ба ташвиш овардааст. Дар баробари ин чанде аз аз зодагони кишвари мо низ бо ному гуруҳҳои мухталифи худашон дар хориҷа дар назди партовгоҳҳои хоҷагонашон чун магас давр задаву ҷониби зодгоҳи худ сангар мепартоянд.Масалан тариқи шабакаҳои иҷтимои аз ҷумла фейбук, ютюб ва дигар анвои шабакаҳои иҷтимои груҳи 24, Паёмони миллӣ, ва чанде дигар худро озодфикру озодандеш номида баҳри мафкураи мардумро вайрон кардан иттилооти дур ҳаҷқиқату бофтаро нашр мекунанд.  Онҳо гумон мекунанд, ки бо ин корашон чун ашхоси ватанпарасту миллатдӯст ҳастанд. Аммо мутаассифона ҳаргиз чунин нест. Зеро, онҳо ҳаргуна ҳаводиси Тоҷикистонро аз расонаҳои дидаву шунида ба шакли дигар ва таври маъқули худу хоҷагонашон нашр мекунанд. Ин нашркарданҳо як су бо ин кор обрӯи миллатро дар арсаи байналмилалӣ коста мегардоданд. Масалан паймони миллӣ, бо ин паймон ҳеҷ як афроди миллати тоҷик аҳд накардааст ва нахоҳад кард. Чи миллати тоҷик аз симои шумобарин хоҷапарастоногаҳинадорад ва ё фиреби Шуоморо боридигар бихурад. На ин хаёли хоми шумобарин магасҳои пртовгоҳ ҳаст, ки ҳамеша ғурросзада давр мезанед. Мо инро дигар паймони миллӣ не, балки “Паймони косалесон” ном мебарем.  Як изҳороти роҳбари паймони мазкур да наздики боз аз чеҳраи ғанҷу аҳримании инҳо парда бардошт.  Дар ютуб   оиди ҳаводиси марзи Тоҷикистону Қирғизистон изҳори назар гуфтанд, ки гуё Тоҷикистон аз ҳамсоя кишвари худ ҳаросдорад, бинобар ин аз куштани шудани низомиёнаш аз ҷониби кишвари ҳамсоя коре намекунад- ба ҳамин мазмун наворе пахш кардаанд. Аслан шумобарин хоинҳоро чи мондаст ба миллату давлат. Тоҷикистон дар зери роҳбарии Эмомалӣ Раҳмон баҳри суботу оромии кишвар тамоми тадбирҳои заруриро роҳандози кардааст. Тоҷикистон ба хотири эҳтиром ба разишҳои миллӣ, хулқу атвори ниёгон ва одоби ҳамсоядорӣ хештандори кардааст. Вагарна миллати тоҷик дар гузашти таърих ба хусус дар солҳои ҶБВ-солҳои 1941-45   аз ҳуввияти баланди миллӣ ва ватанпарастии хеш дарак додааст. Мо низ меросбарони ниёгони хеш ҳастем ва баҳри ватан боҳар қиммате, ки набошад истодагари хоҳем кард.  Дар ҳузури чандин гуруҳҳои мухолифу ба қавли худашон озодихоҳ дар хориҷа ҳамон саҳнаи тудаи пораи партовгоҳро монанд аст, ки дар баҳорон магасу ғӯрмагасҳои болои бо садои шевои хеш давр мезананд буда, вале ин чархиш абади нест. Дар навбати дигар ҳузури ин хоинони миллат дар дар назди хоҷагонашон чун филми бисёрсериягиро мемонад, ки бояд ҳаррӯз намоиш дода шавад.  Ҳамчунин рӯзе ин филм низ поён меёбад ё ба дили тамошобин мезанад ва сабти он дур андохта мешавад.  Далели ин гуфтаҳо инаст, ки ҳизби дар Тоҷикистон мамнуи наҳзати исломӣ дар солҳои фаъолияташ дар кишвар чи қадар куштору хиёнат кард ва билохира думи ин курмушон соли 2015 дар кишвар қатъ шуд ва ру ба хоҷагонашон оварда ба хориҷа фирор карданд. Тайи чандсол бо иддаҳҳои хеш гуши ҷаҳонро кар карданд, ки моро дар кишвар ғайриқонуни  ронданд. Вале пояи дуруғ устувор нест, билохира ҷомеаи ҷаҳони дар масъалаи шумо низ сар даровард ва оҳиста оҳиста созмонҳои бузурги ҷаҳони симои аслии шумобарин ғурмагасҳоро шинохт ва қисме аз хоҷагон алъон сериолҳои шуморо тамошо дорад ва он рӯз дур нест, ки хаста мешаванду сабти шумо ва ҳатто аз сари  партовгоҳашон дур меандозанд.

Дар ин замина нуқтаи қобили таваҷҷуҳ инаст, ки бояд  ҳар фарди солим падару модарон дар маврииди истифодаи шабакаҳои иҷтимои ба фарзандон ба хусус ҷавонон аз эҳтиёт кор бигиранд ва корҳои фаҳмондидиҳиро ҷоннок намуда мафкураи фарзандони хешро дар руҳияи ватандӯстиву ватанпарастӣ тарбия намоянд.

                   КИ ҲХДТ  Кӯҳистони Мастчоҳ

Бо мақсади саривақт иҷро намудани даъвати баҳоронаи ҷавонписарон ба сафи Қувваҳои Муссалаҳ имрӯз дар ташкилоти ҷамиятии мададгори мудофияи ноҳияи Мастчоҳ 15 нафар ҷавонон баъди гирифтани шаҳодатномаи ронандагӣ ба сафи Қувваҳои Муссалаҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон сафарбар гардиданд.Бояд ёдовар шавем, ки бо дасгири раиси ноҳияи Мастчоҳ муҳтарам Аъзам Ализода ҷавонон бо сарбаландона ташкилоти мазкурро хатм намуда ба хизмат раҳсипор гаштанд. Раиси КИ ҲХДТ дар ноҳияи Мастчоҳ Зокиров Д.М.бо нав даъватшавандагон зимни суҳбат қайд намуд, ки ҷавонон неруи пешбарандаи давлату миллатанд. Бояд ҳар як ҷавони кишвар дар замони ҷаҳони ҳассос барои  ҳимояи ватани хеш шабу руз омода бошад.

(Нигоҳе ба вазъи Афғонистон ва як узви Тоҷикистон Бадахшон)

Тоҷикистон як кишвари зебову офтобруя мебошад, ки бо таърихи бою рангинаш, бо Хуҷанду Хатлону Бадахшонаш шинохтаву машҳури олам мебошад. Ин кишвари ҷавони мо ҳанӯз 30-сол пеш Истиқлолияти комил ба даст овард. Ин неъмати бебаҳо бо сарҷамъию муттаҳидии Хатлонию Бадахшонӣ, Суғдию Зарафшонӣ ба даст омаду як фазои комилан орому осударо дар зери роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон эҷод кард. Ва ин ҳамдигарфаҳмию ҳамдилии миллати тоҷик буд, ки суботу ороми дар мамлакат побарҷо гардид ва 3-даҳааст, ки миллати тоҷик дар фазои ороми баҳри ободии ин гушаи аҷдоди паҳлуи ҳамдигар дасту по мезананд. Бояд ҳар фарди тоҷик аз ин неъмати бебаҳои Истиқлолият ва суботи оромии мамлакат қард кунад ва баҳри посдории он масъул бошад. Дар ин бобат мисоли равшан кишвари ҳамҷавори мо Афғонистон мисол шуда метавонад. Бубинед пас аз оадани тодибон дар моҳи августи соли гузашта ҳоли ин миллат чӣ шуд. Аслан гирем солҳои тулонист, ки кишвари ҳамҷавори мо бод алели ноороми ва худхоҳию кинапардози ба ҳамдигар ва вуҷуди хориҷиҳо ҳеҷ ором набуд. Вале пас аз оне, ки толибон ба ин мулк ба қавли худашон ҳоким шуданд вазъ бадтар аз гузашта шуд. Умед буд, ки пас рафтани хориҷиҳо як давлти ҳамашумули афғонӣ ташкил шуда ин мардум ба ороми мерасад, мутаассифона ин умедҳо боз бо домони ноумеди гиреҳ хӯрд. Бубинед, ки имрӯз толибон дар Афғонистон ба ҳар нвъе дилашон хоҳад амру қарор ва қонунҳо содир мекунанд. Мо ҳамаги шоҳиди онем, ки дар оғози ба даст ғасби ҳукумати Афғонистон аз ҷониби толибон, мардуми кишвар аз ин ҳол чигуна ба давлатҳои хориҷи аз ҷумла ба кишвари мо фирор карданд. Онҳое, ки дар кишвр монданд, дар шроити мармуз дар фарқ ба сар мебарнд хеле возеҳу равшан аст. Албатта тасвири ҳоли мардуми афғон дар забони ҳама чарх мезанад, аммо душвории ин ҳаводисро ки меканшад боз маруми мазлум, кӯдакони нозанин, наврасони дабстону муҳассилини мактабҳо. Агар маҷмуан хулоса кунем, ин кишвар бо тадбири як туда хоҷапарсту худхоҳ, ки ҳар навъ дилашон хоҳад ҳукумат мекунанд солҳои тулони ранҷ мекашанд. Аз ин кирдору рафтор албатта мо ҳамчун кишвари ҳамсоя бе тараф нестем, аммо мо дар андозаи хеш тавон кӯмак дорем яъне ҳамаи ранҷи онро дармон нестем. Ба мо маълум шуд, ки сулҳу субот ва ороми дар ҳамбасти ва ҳамдигарфаҳми ба миён меояду бас. Давлату миллати тоҷик баҳри дастгири ва пешгирии ҳаргуна гуруҳҳои тунрав, худхоҳ ва дорои ҳаракатҳои террорист ива экстромисти дошта ба таври қатъи корбари менамояд. Дар охири соли гузашта дар Боми ҷаҳон Бадахшон чи воқеа руй ба ҳамагон маълумаст. Яъне: кормандони мақомоти қудрати баҳри дастгирии ҷинояткоре иқдом карданду кор ба муқобилияти ҷинояткор ва ҳалокати у анҷомид. Ба гуфти мардум «забони дузд дароз» бар зами кирдорҳои ҷинояти дар муқобили кормандони интизоми сархам нашуд. Ин ҳаводисро мардуми сарбаланд Бадахшон нодуруст фаҳмида даст ба эътироз заданд ар ин миён мухолифону бадхоҳод ин муамои кӯчакро ҷилва дигар дода тариқи фазои иттилооти паҳн ва вазъро хостанд душвортар кунанд. Хушбахтона бо тадбирҳои созндаву инсондӯстонаи давлат ва ҳукумати мамлакат вазъ ором шуд. Аммо ҳанӯз ҳастанд, баъзеҳо ки тариқи шабакаҳои гуногуни иҷтимои дар бобат ҳарфу ҳиҷо зада дам аз баробарию адолат мезананд, ки худ бехахар аз адлу инсофанд. Чун гуфтем миллату давлати тоҷик бо якпорчагию ҳамдигарфаҳми ба Истиқлолият расид, пас ҳангоме ҳама якдилу якҷонанд ба гуфтаи шайх Саъдӣ:

Чу узве ба дард оварад рӯзгор,

Дигар узвҳоро намонад қарор.

Албатта хоҳ аз ҷиҳати мусбат ва хоҳ манфӣ таъсири руҳияи ин мардум ба дигар манотиқ мерасад. Дар ин хусус бояд эҳтиёткор буд зеро, сулҳи тоҷикон ва суботу оромии кишвар ба осони ба даст наомадааст, дигар миллати тоҷик дар роҳи фитнаю кинапардози фарзанди қурбони надорад. Чаро мо метавонем барои як ҷинояткор ин қадар даъвою маъво кунем аммо дар роҳи пешгирии кирдорҳои номатлуби он ва тарбияи дурусти он дар вақташ талош намекунем. Давлат бо сиёсат ва суботу ороми побарҷост вақте, нафаре ба сиёсати давлат латма мезанад албатта ба суботу ороми таъсир мерасонад. Пас давлат барои масъулияти бадуш доштааш дар назди миллат кор хоҳад кард. Дар боло низ гуфтем, ки агар суботу оромии миллати Афғонистонро як туда ашхоси хоҷапарасту худхоҳ солҳост, ки ба ҳам задаву сарсон кардаанд. Ин кирдорҳо дар андешаи як нафар ба дигар нафар дар қолаби озодихоҳию, худхоҳи ва дигар шеваҳои авомфиреби рушд карда ба ҷамъияти калон мегузарад ва муҷиби нооромиҳо мешавад. Дар як навбат давлати мо кори хубе кард, ки пеши роҳи чунин як гуруҳи хатарнокро гирифт, аммо мардум онро дигаргун қабул карданд. Пас бояд миллати тоҷик ба хусус сокинони соҳибиродаи Бадахшон пеш аз ҳама дар фикри суботу оромии мамлкат ва баҳри ҳимояи якпорчагии ин мулк дар канори давлат бошанд. Имрӯз вазъи ҷомеаи ҷаҳони ба ҳамагон маълум, худхоҳии абарқудратон, ҳадафҳои геопалитикӣ ва чолишҳои солҳои охир, ҳоли ҷомеаи ҷаҳониро чигуна кардааст. Давлати мо давлати ҷавон дар назди таърих двлате, ки нав ба остонаи тараққиёт по ниҳода. Имрӯз ҳукумати мамлакат дар фикри ҳимояи сарҳадоти худ бошад ё ҳалли муамоҳои дохилӣ? Намунаи чунин кирдорҳо теша ба решаи худ заданаст.Чӣ имрӯз мо муноқиша кунем хуни ҳам резем, фардо бегонаи ба нон медиҳад ё кишвари моро обод мекунад на ҳаргиз, кишвари ҳамҷавори мо намунаи ибрат. Бубинед хориҷиҳо то расидан ба ҳадафҳои худ истода сипас вақте зарурие, ки бояд ба ин миллати мазлум кумак мекарданд фирор карданд.

Имрӯз миллат ва давлати мо дар зери сиёсати оқилонаи Пешви миллам муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон баҳри якпорчаги ва суботу оромии мамлакат, инчунин баҳри ободу зебо намудани Тоҷикистони биҳиштосо кору фаълият намуда истодааст. Мардуми Тоҷикистон баҳри ҳифзи якпорчагии хеш аз тамоми имкониятҳо истифода бурда, баҳри таъмини суботи сиёси тадбирҳои лозима роҳандози менамоянд. Мо набояд барои тудае аз ҷиноятпеша ба суботу оромии мамлакат халал ва номи миллати тоҷикро дар саҳнаи таърих хадчадор намоем. Бадахшон узви Тоҷикистон ва мероси аслии миллати тоҷик аз гузаштагон мебошад. Мардуми ин Боми ҷаҳон чун узви ҷудонашавандаи ҷомеаи Тоҷикистон буда, дар зери ғамхории доимии давлат ва ҳукумати мамлакат мебошанд. Тоҷикистон бо якпорчагии Суғду Хатлону Бадахшон зиндааст ва ин муттаҳидиро то абад пос медорад.

КИ ҲХДТ дар Кӯҳистони Мастчоҳ

АНДЕША: Барои пойдори ва таъмини соҳибистиқлолии ҳар як давлату миллат Қувваҳои мусаллаҳ нақши муҳим дорад. Дар сафи нерӯҳои мусаллаҳ ҳамеша ҷавонони қавию ватанпарвар ҷалб гардидаву дар канори ҳам баҳри дифои марзу буми хеш хизмат мекунанд. Ҳамасола дар кишвар думаротиба даъвати ҷавонон ба хизмати ҳарбӣ сурат мегирад. Даъват ба хизмати ҳарбӣ дар ҳар кишвар тарзу қонуни худро дорад. Дар Тоҷикистони азизи мо тибқи қонунгузорӣ низ сурат мегирад. Хушбахтона солҳои охир рафтан ба хизмати ҳарбӣ дар мамлакат ба ҳукми анъана даромадааст ва дар ҳар даъват ҷавонони зиёде ба таври ихтиёрӣ ба хизмати ватан ҳозир мешаванд, ки ин нишон аз таълиму тарбия онҳо дар руҳияи ватандӯстию ватанпарастӣ мебошад. Илова бар ин шароити замони имрӯз вазъи геопалитикии ҷаҳон, набарди абарқудратҳо ва худхоҳии гуруҳҳои тундраву ифротӣ, аз ҳар фарди солимақлу соҳибватан тақозо мекунад, ки баҳри дифои сарзамини муқаддасӣ хеш доимо омода бошад. Ҷумҳурии Тоҷикистон зери роҳбарии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар 30-соли соҳибистиқлоли дар рушду нумӯъи тамоми соҳаҳо ба хусус дар соҳаи ҳарбӣ ба пешрафтҳо ноил гаштааст. Ҳаминаст, ки имрӯз ҳайати шахсии Артиши миллӣ бо шароитҳои беҳтарини будубош таъмин гардида баҳри дифои кишвар хизмат карда истодаанд. Хизмат ба ватан қарзи ҳар соҳибватан аст, зеро агар имрӯз мо ки дар ватан зиндаги дорему ҳифзи таъмини суботу оромии онро накунем, худ марзи онро аз нигоҳу хашми бегонае ҳифз накунем, ҳеҷ як бегонае онро ҳифз нахоҳад кард. Дар таҷрибаи таърих ва замони имрӯз ин нуқта башаку шубҳа рушану аёнаст. Масалан дар кишвари ҳамҷавори мо Афғонистон, дар Сурия, дар Ироқ ва даҳҳо кишварҳои дигар, ки ҳеҷ як бегонае махсусан баҳри дифои миллату ҳастии ин давлатҳо талош карда бошад. Танҳо бегонагон то расидан ба хатти охири ҳадафи худ талош карда сипас ин миллатҳоро ба ҳоли худ раҳо карданд. Маълум мешавад, ки бегона танҳо баҳри мақсади хеш кор мекунад. Мардуми тоҷик дар гузаштаву имрӯз бо ватандӯстиву ватанпарстӣ ва орияти диёрдорӣ маълуму машҳур буд. Пас мо насли ҷавон бояд чунин матонату иродаи гузаштагони хешро ҳифзу амали намоем. Амали намудани чунин орияти гузаштагонро дар роҳи хизмат ба ватан модар метавон таҷриба кард. Умедаст ҷавонони тоҷик бо иродаю матонати қавии хеш аз гушатагони хеш пайрави ва дар роҳи дифои марзу буми кишвар довталабона ба сафи Артиш ҳозир мешаванд.

Хизмат ба ватан қарзи соҳибватан аст,

Ҳар бе-ватане бидуни гуру кафан аст.

Нозу талаби маро ватан медонад,

Ин мулки куҳан мероси аҷдоди манаст.

Бо нури дуди мекунам ҳифз туро,

Ҳар қитъаи ту чу нури чашмони манаст.

Дар ҳифзи ватан ҷону тани мост сипар,

Ин ҷуръа дигар мабдаи аҷдоди манаст.

Ман тоҷикаму ҳифзи ватан дорам душ,

Соҳибватанам ватан маро кард оғуш.

Ҳоҷизода Саидвоҳид Кӯҳистони Мастчоҳ

Санаи 5 –уми апрели соли 2022 бо мақсади расонидани ёрии методӣ гурӯҳи кори аз КИ ҲХДТ дар вилояти Суғд аз ҷумла Салимов Фирдавс роҳбари дастгоҳи Кумиҷроияи вилоятӣ, Зоҳидов Фаррух мудири шуъбаи умумӣ ва Саидов Фирдавс мудири бахши омор ва маҳзани ягонаи электронии Кумиҷроияи вилоятии ҳизб ба ноҳияи Кӯҳистони Мастчоҳ омада аз фаъолияти кории Кумиҷроияи ноҳиявӣ, тарзи ҳуҷҷатгузорӣ, иҷрои нақша-чорабиниҳо, тарзи қабул ба сафи ҳизб ва дигар корҳои дохилиҳизбӣ дидан намуданд. Ҳайати гурӯҳи кори нахуст дар бинои Кумиҷроияи ноҳиявӣ тамоми ҳуҷҷату ҳуҷҷатгузориро аз назар гузаронида, ҷиҳати беҳтар намудани кор бартараф намудани камбудиҳо дар рафти кору ҳуҷҷатгузорӣ, инчунин оиди ислоҳи камбудиҳо дар ин раванд ба кормандони КИ ҲХДТ дар Кӯҳистони Мастчоҳ маслиҳатҳои медотӣ ва дастурҳои муфид доданд. Пас аз боздид ва баррасии камбудиҳои ҷойдошта дар самти корҳои ҳизб, гурӯҳи кори бо кормандони Кумиҷроияи ноҳиявӣ як суҳбати озоду ошкоро ва саволу ҷавоб доир намуданд. Кормандони Кумиҷроияи ноҳиявӣ аз ҳайати гурӯҳи корӣ ба саволҳои пешниҳоднамудаи хеш посухҳои мушаххас гирифтанд.