Рафти сари ин масъала ҳарф задан аввалан ин, ки инсон мехоҳад аз ин беинсофҳо интиқом гирад, зеро яке аз ҷомеашиносони амрикоӣ гуфтааст, ки дар шароити имрӯза инсонҳои ваҳшӣ зиёданд аз даврони қадим ва исботаш он аст, ки он ваҳшиҳо гушти хом мехӯрданду ин ваҳшиҳо мағзи хом! Имрӯз худхоҳии қирғизҳо низ ба он монанд. Вале ваъз мухталиф ҳаст… Инсон ҳайрон мемонад, ки чаро гуфтугӯй ва муносибатҳо бо Ҷумҳурии Қирғизистон дар сатҳи хуб қарор дорад, аммо ба таври қонеъкунанда инҷо ба фикри ман гурӯҳи дигаре низ фаъол аст.
Мо то ҳадде имрӯз бояд андешем ва зирак бошем ва донем, ки онон аз сангзанак ё сангшаппак, ки дар эътироф ҳеҷ аст, то силоҳи оташфишон даст гирифтанд ва чандин бори пештар ҳам чунин шуд. Имрӯз маълум гардид, ки чӣ аст, ба даст овардани хоки Тоҷикистон-Ворух! Мо медонем, ки дар Қирғизистон тавре маълум ҳаст сохторҳои «помошдиҳанда» чунон бисёранд ва тавре «демократия»- ро омӯзонидаанд, ки қирғиз даркор шавад падари худашро дидан намехоҳад. Исбот шудааст, ки қирғизҳо ҷангҷӯйиву доду вояшонро барои худашон не, балки барои мамолики Аврупо барои нишон додани «демократия» ва ҳамзамон барои нишон додани «бечорагӣ» ва пулҳои ҳангуфт ворид намудан ташкил мекунанд. Дидаи танги ин махлуқҳо аз ҳама носавобаш он аст, пешрафти кишвари ҳамсояро намехоҳад. Масалан, мо тоҷиконро чашми дидан надоранд, вале муносибаташон бо Ӯзбекистон ва миллати ӯзбек, ки хешовандии миллӣ доранд, низ чаро хуб нест. Соли 2010 бар сари ӯзбекҳои Қирғизистон чи балое оварданд мо огаҳ ҳастем. Ин миллат на ба худӣ чашми дид дорад, на ба бегона ва на ба ҳамсарҳад.
Хиёнати ҳамсоягӣ аслан дар хуни ин мардум вуҷуд дошт ва ирсан онон ҳамеша чун каждум некӣ дида неш задаанд. Ин тоифа худашон хуб медонанд, ки тоҷикон кишваркӯшо буданд ва тоҷи сарашон ҳамеша ҷилодиҳанда аст, вале кини ирсияшон ором ононро намегузорад ва бояд чун занбур ба пойи пил неш зананд.
Мутмаинам, ки ин рафтори онон барои пеш овардани дигар андеша ва рафторҳо ва низоъҳои фаромарзист. Албатта Тоҷикистон ҳамеша омодааст барои мубориза алайҳи ҳама таҳдидҳо. Мо ҳеҷ гоҳ пораи хоки муқаддаси Ватанро нахоҳем дод, зеро Тоҷикистон ҳудудаш барои мо азиз аст.
М.Ниёззода